Voor contentschrijvers is middelmaat meer dan okay. Dat begrijp ik niet. Als je denkt dat je verhaal er niet toe doet, waarom houd je dan niet gewoon liever je mond?

 

Ben jij tevreden over wat je schrijft?

Ben jij als redacteur of contentschrijver echt trots op wat je maakt voor je bedrijf of organisatie?

Een leuke insteek voor een onderzoek, besloten ze in Amerika. Onder de noemer de State of Writing 2021 deden daaraan ruim 200 business schrijvers mee. Meer dan de helft had 11 jaar schrijfervaring -eenvijfde minder dan vijf jaar-, dus zeker geen clubje beginners.

Was dit clubje tevreden over hun schrijfsels?

30% zei ja.
5% zei nee.
65% zei mwah.

Ik keek naar die cijfers, en nog eens en nog eens, en nee, ik kon ze niet goed bevatten.

Dat 5% van al die schrijvers zegt dat hij/zij ontevreden is over wat hij schrijft, dat vind ik natuurlijk zorgelijk. Vooral omdat ik dat percentage niet geloof. Ik weet: het is een onderzoek uit de VS. Ik krijg niet alles onder ogen wat Amerikaanse contentschrijvers in hun computers kloppen. Maar wat ik uit dat continent voorbij zie komen, ahum, nou ja, laat ik het netjes zeggen: het merendeel is kak.

Dus niks 5%.

Bovendien, hoe valt die 5% te rijmen met andere onderzoeken. Immers, slechts 5% van alle branded content van bedrijven zorgt voor 90% van alle online engagement, aldus Venturebeat.

Omdat. Die. Overige. 95%. Gewoon. Niet. Goed. Is.

Hoe kan je dan over slechts 5% ontevreden zijn.

Die o zo ervaren Amerikaanse business scribenten mogen -zeker weten- wel wat kritischer zijn op hun eigen werk. Dat geldt voor alle contentschrijvers, ook die uit ons land.

Wees eerlijk. Wat Nederlandse bedrijven en organisaties allemaal op het web plempen, nee, niet iets waarop ik als hoofdredacteur van dat bedrijf of die organisatie fulltime apetrots zou zijn. Alsof het ook die hoofdredacteuren geen eierbal interesseert. En dat is waarschijnlijk ook zo

Kijk naar die 65% mwah. Dat mwhah is kennelijk verworden tot de nieuwe standaard. Als schrijver weet dat je verhalen beter moeten, maar ach, who cares.

Who cares.

Webredacteuren of merkschrijvers denken niet: schrijven is moeilijk, ik moet er dus harder aan werken. Nee, ze denken schouderophalend, met getuite mwah-lippen: schrijven is moeilijk, dus ja, je kunt dan ook een gemiddeld tekst van mij verwachten.

In mijn boek ‘De Power van een Contentplatform‘ schreef ik dat veel content liefdeloos is. Dat teksten niet sprankelen, dat woorden en zinnen niet vreugdevol om elkaar heen buitelen en springen.

Het is cola zonder prik. Geen geloof, geen eigenheid. Geen eigen stem.

Te veel content oogt en klinkt als strafwerk.

Maar kom op.

Hoe kun je anderen inspireren als je zelf niet bent geïnspireerd.
Hoe kun je anderen aanzetten, als je zelf niet aan staat.

Als je denkt dat je verhaal er niet toe doet, als ‘mwah’ je insteek is, waarom vertel je dat verhaal dan. Waarom houd je dan niet gewoon liever je mond?

Wanneer je vindt dat je verhaal gehoord moet worden, geef het dan de liefde die het verdient. En deel die liefde met je alleroprechtste overtuiging en met het allergrootste plezier.

Make love, not content.