Jouw publiek vind je niet in een Excel-sheet. Luister en praat met je publiek, net zo lang totdat jij ze kunt vasthouden. Net zo lang totdat je hun angsten, wensen, geheimen en dromen kunt voelen. Pas dan pas kun jij ze echt begrijpen. Pas dan kun jij er echt voor ze zijn. Pas dan heb jij je Beatrice gevonden.
Je publiek als muze. Je publiek als inspiratiebron.
Een mooie vergelijking van Joe Lazauskas, auteur van The Storytelling Edge in de laatste column die hij schreef voor zijn werkgever Contently -hij gaat iets nieuws beginnen.
Joe heeft ook een hekel aan buyer persona’s waar te veel contentmakers verliefd op zijn. Zo’n persona is een omschrijving van je ideale klant.
‘Hé, dit is Kees-Jan. 35 jaar. Hij werkt als salesmanager bij een softwarebedrijf. Hij is single en lid van verschillende game-communities, en rijdt in een Audi van de zaak. Zijn grootste wens, meer sociale vaardigheden ontwikkelen om een nog betere verkoper en een beter mens te worden.’
Natuurlijk is het goed een persoon in je achterhoofd te hebben als je een verhaal schrijft. Jouw bedrijf is er immers niet voor iedereen. Iedereen bestaat niet, iedereen is niemand. Afijn, je hebt dat riedeltje vast wel eerder van mij gehoord.
Maar kom op, geen buyer persona. Alsof elke klant exact beantwoordt aan dat ideale klantbeeld. Alsof je (gewenste) klanten -in dit geval van een bureau dat online salestrainingen verkoopt- allemaal single en verslaafd aan videospelletjes zijn, en ook nog eens in een Audi rijden van de zaak.
Omschrijvingen van buyer persona’s zijn nutteloos, zegt Joe. Okay, je hebt een leeftijd en functieomschrijving met een lijstje met hobby’s en wensen, en kijk, de favoriete auto weet je ook. Daar plak je een leuke stockfoto naast en klaar. Maar dan?
Sommige bedrijven extraheren uit data van klantengedrag zelfs meerdere persona’s. Voordat je het weet, moet je aan tien tot twaalf totaal verschillende klanten denken als jij een verhaal schrijft, en nee, dat is niet alleen verwarrend maar vooral onmogelijk.
Daarbij, al die stockbeeld persona’s komen rechtstreeks uit de algoritmebank. Misschien dat een schrijvende robot voor zo’n persona empathie kan opwekken, maar wat moet je ermee als echte schrijver.
Een buyer persona leeft niet, en jij wilt schrijven voor iemand die leeft. Die echt is, die echt bestaat. Pas dan ook kun je je in hem verplaatsen. Pas dan ook kun je in zijn schoenen staan en daarin een eindje lopen. Ook als die schoenen jou niet passen, en nee, auw, dat wandelt niet altijd lekker. Toch doorlopen, want anders kun je niet echt meevoelen wat hij denkt, voelt en doet.
Wat kan je hem leren? Hoe kan je hem helpen, inspireren en amuseren. Hoe kan je zijn leven verrijken en veraangenamen. Dat is wat je wilt.
Ga je dus in je publiek verdiepen. Zie je publiek als je muze. Als de bron die je inspireert, motiveert en aanmoedigt. Die vind je niet in een Excel-sheet.
Luister en praat met ze, net zo lang totdat jij je publiek kunt vasthouden. Net zo lang totdat je hun wensen, angsten, geheimen en dromen kunt voelen. Dan pas kun je een connectie met je publiek maken. Dan pas kun jij ze echt begrijpen. Dan pas kun jij er echt voor ze zijn. Want dan pas heb jij je muze gevonden. Jouw Beatrice. Jouw Laura. Jouw Gala. Een oneindige bron voor verhalen.
