Zeg online eens vaker goedendag. Zelfs een digitaal knikje naar anderen maakt dat mensen zich al meer verbonden voelen. En dan heb je die beïnvloedingsprincipes van Cialdini helemaal niet nodig.

Mooi hè. Al dat geZoom en geTeams heeft de afgelopen coronamaanden honderdduizenden aan de wandel gebracht. Korte kuierrondjes, lange looprondjes. Ik zie op de kade voor mijn huis tijdens lunchpauzes meer wandelaars dan ooit.

Ook ik doe ommetjes. Onze kinderen staan vroeg op; half zeven gaat de wekker. Een uurtje later zitten ze op de fiets of in de tram. Dan heb ik vaak nog ruim een uur voordat een eerste online meeting of afspraak wacht.

Voorbijgangers op de kade wens ik immer een opgewekt goedemorgen. Hoe vreemd, ik krijg er nooit eentje terug. Sommige wandelaars draaien zelfs vlak voordat we elkaar kruizen hun gezicht stuurs een andere kant op.

Heb ik een slechte adem, een beroerde lichaamsgeur of een kwalijk aura misschien? Is begroeten veranderd in een ongewenste intimiteit of worstelt de rest van Amsterdam met een ochtendhumeur?

Om dat uit te vogelen, heb ik mijn kadewandelingetje verplaatst naar negen uur ‘s avonds, en ja hoor, precies hetzelfde. Ik groet en knik, maar geen knik of goedenavond terug. Zelfs mijn lekkerste zeepjes en eau de toilettes helpen niet om ook maar een menswaardige blik of ander humaan teken terug te krijgen.

Ik zie hoe joggers elkaar in het voorbijgaan besmuikt toeknikken. Ook hondenbezitters klitten keuvelend samen in hondenpoepperkjes. Maar zodra diezelfde hondenmijnheren of mevrouwen mij buiten hun vertrouwde uitlaathabitat zien, kijken ze een andere kant op. En joggers, tja, die kijken elke wandelaar die in hun weg loopt met een hautaine blik opzij.

Zo blijft iedereen op de kade in zijn eigen bubbel. Hondenliefhebbers bij de hondenliefhebbers, de joggers bij de joggers. De losse voorbijgangers hebben het vooral druk met zichzelf.

Het lijkt verdorie wel een Beckettiaans toneelstuk over Facebook.

Begin mei was ik met mijn gezin voor een korte break in Friesland. In Kollum om precies te zijn. Een dorpje vooral beroemd door die gelijknamige kaas, het Kollumer Oproer en Foekje Dillema. Het is er prachtig, met de Waddendijk en Nationaal Park Lauwersmeer om de hoek.

Elke dag liep ik vanuit het kleine centrum -waar we een fijn grachtenhuisje hadden- naar de super, en ja, hoor, elke voorbijganger groette mij (terug) -joggers en hondenuitlaters incluis.

Sommige Kolummers herkende ik al na enkele dagen, dat bleek wederzijds, en zo ontstonden op basis van die groeten en knikjes spontane gesprekken, buiten in de rij voor Kaashoekje De Inloop en Slager Notenbomer.

Jongens, kom op, een kleine groet, een vriendelijk knikje over en weer, leg het mij uit, wat is daar mis mee? Mijn humeur vlamt daar onmiddellijk van op. Zeg een voorbijganger of een buurtgenoot even goedendag, gewoon aardig, en het kost niks.

Natuurlijk, het is de grote stad versus het dorp. Hoe kleiner de gemeenschap, hoe hoger de groetgraad.

Ik vind die verklaring te makkelijk.

Iemand niet teruggroeten is onbeleefd. Wegkijken zelfs onbeschoft.

Liefde en medemenselijkheid, het is de basis voor verbinding. Vormt het fundament van elke relatie.

Voel je geen vleugje naastenliefde voor anderen, ja, dan kun je die mensen eindeloos proberen te verleiden volgens wat voor prachtige beïnvloedingsprincipes dan ook, maar echt, dat heeft geen enkele zin.

Ik bedoel, als je al niet eens een goedemorgen of goedemiddag over je lippen kunt krijgen, wanneer zoiets simpels je al zoveel moeite kost, wat zegt dat over je andere vormen van communicatie?

Je mag het natuurlijk allemaal zelf weten, want prima hoor als je voorbijgangers niet terug wilt goedendaggen, omdat je daar geen zin in hebt. Maar waarom moeten diezelfde mensen dan wel oog voor jou krijgen als jij je na tijden van hooghartigheid ineens wel voor hen openstelt. Omdat jij ineens iets van hen wilt. Omdat jij ze ineens iets verkopen wilt. Omdat jij ze ineens voor wat dan ook nodig hebt.

Zeg nou eerst gewoon eens wat vaker goedendag tegen voorbijgangers. Ook als je online een ommetje over sociale netwerken maakt. Open je voor anderen. Spreek ze aan. Stap uit je bubbel. Daar is niks provinciaals aan.

Zelfs een (digitaal) knikje naar anderen maakt dat mensen zich al meer verbonden voelen. Het blijkt een gangmaker voor spontane ontmoetingen en gesprekken. En dan heb je die overtuigingstechnieken van Cialdini helemaal niet nodig. Want dan ben je er gewoon voor elkaar. Omdat je al bent verbonden.

Ik blijf die arrogante Amsterdammers bij mij op de kade gewoon groeten. Net zoals ik op sociale media voorbijgangers af en toe online toeknik. Begin daar ook eens mee. Vandaag nog. Daar maak je de wereld echt mooier van.

Make love, not content.