Ik was bezig met het maken van een film over een nieuw aardappelproduct.Tijdens de voorbereidende gesprekken zat ik aan tafel met productontwerper Dirk. Uitvinder, hardrockliefhebber, Fries. Een supertrio voor een goed gesprek.
We spraken over Lemmy, Linkin Park, Eise Eisinga en Jan Hendrik Oort en over food- en verpakkingstrends. We spraken over zijn drijfveren, over zijn missie. Dirk vertelde dat het daarin niet draaide om die denkbeeldige stip op de horizon, maar over een magneet aan diezelfde horizon.
Wat is jouw magneet aan de horizon.
Klinkt als een betere beginvraag voor een corporate story en een beter uitgangspunt voor een visie-, of missieverhaal dan ‘Wat is jouw stip aan de horizon’.
Een stip is doods. Een stip impliceert een einde, een punt. Geen puntkomma, nee, einde zin, einde verhaal.
Wanneer je als bedrijf die stip hebt bereikt, ben je dus feitelijk klaar.
Maar klopt dat wel. Ben je dan ook echt klaar? Mission accomplished, koffers inpakken en naar huis. Je hebt je stip in da pocket, wat valt er verder nog te behalen.
Een magneet kent geen einde verhaal. Een magneet kent een magnetisch veld. Een onzichtbare kracht, die mensen binnen een organisatie met elkaar verbindt. Omdat ze voelen dat ze met z’n allen die kant op moeten. Omdat ze voelen dat ze niet anders dan die kant op kunnen. Omdat ze allemaal zijn geraakt door die magische kracht die hen optilt en meeneemt. Een magneet blijft trekken.
‘Wat is jullie magneet aan de horizon.’
Geen stip, geen einde verhaal. Maar een onzichtbare kracht die je samen naar één richting doet gaan en doet blijven gaan.
